فراوانی و عوامل خطرساز دیابت به دنبال شروع درمان با گلوکوکورتیکوئید در مبتلایان به پمفیگوس ولگاریس در بیمارستان رازی تهران

پمفیگوس ولگاریس شایع ترین بیماری تاولی خودایمنی است. درمان استاندارد بیماری پردنیزولون به همراه یک داروی کمکی سرکوب کننده ی ایمنی مثل آزاتیوپرین یا سیکلوفسفامید می باشد. حدود 5% تا 15% از مرگ ومیر بیماری به دلیل عوارض استروئیددرمانی است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و عوامل خطرساز دیابت ناشی از درمان با گلوکوکورتیکوئید در بیماران پمفیگوسی بستری شده در بیمارستان رازی طی سال های 1388 و 1389 بود.
روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی، 177 بیمار با تشخیص اولیه ی پمفیگوس ولگاریس که برای اولین بار جهت دریافت درمان بستری شده بودند ازنظر سن، جنس، پرفشاری خون، شاخص توده ی بدنی (BMI)، سابقه ی خانوادگی دیابت، نوع داروهای مصرفی قبل و بعد درمان، مقادیر قند خون ناشتا، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با تراکم کم و لیپوپروتئین با تراکم زیاد در بدو بستری و طی سه هفته بعد از درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند.

براساس مقدار قند خون ناشتا، طی سه هفته ارزیابی، 8/15% بیماران (29 بیمار) مبتلا به دیابت تشخیص داده شدند (05/0P<). ارتباط معنی داری بین سن، BMI، HbA1c، لیپوپروتئین با تراکم زیاد و مصرف داروهای اعصاب با بروز دیابت در افراد موردمطالعه به دست آمد (05/0P<) ولی بین جنسیت، سابقه ی خانوادگی، پرفشاری خون، مقادیر تری گلیسیرید و لیپوپروتئین با تراکم کم با بروز دیابت ارتباط معنی داری وجود نداشت (05/0P>).

اندازه گیری قند خون ناشتا قبل از شروع درمان و طی سه هفته ی بستری، امکان تشخیص زودهنگام دیابت را در مبتلایان به بیماری خودایمنی تاولی تحت درمان با گلوکوکورتیکوئید امکان پذیر می کند. به علاوه بررسی عواملی مانند سن، BMI، HbA1c و لیپوپروتئین با تراکم زیاد، سابقه ی مصرف داروی اعصاب در زمان بستری و طی درمان می تواند امکان اقدامات سریع تری را برای تشخیص و درمان دیابت ناشی از گلوکوکورتیکوئید فراهم سازد.