شبکه معارف و مدل آیینی ارتباطات

این که نحوه رویارویی نهادهای سنتی و مدرن، از جمله رسانه ها در جریان توسعه چگونه باید باشد، از مهم ترین مسائل هر الگوی توسعه است. دیدگاه های لیبرال سرمایه داری و مارکسیستی سوسیالیستی که توسعه را مرادف با گذار از جامعه سنتی می دانند به نفی و رد نهادهای سنتی به نفع نهادها و ساز و کارهای مدرن معتقدند. اشکالات نظری اعتقاد به ناسازگاری ذاتی سنت و مدرنیسم به عنوان مبنای این دو دیدگاه هرگز سردمدارانش را به تجدید نظر در نحوه برخورد سلبی با ساز و کارهای سنتی جوامع وانداشت، تا این که با آشکار شدن برخی از اشکالات درونی نظام های وابسته به این دو الگو در عمل و توفیقات نظام های به نسبت خارج از آنها در مسیر توسعه، زمینه گسترش مفهوم توسعه و بالا رفتن سطح بحث از تکیه صرف بر رشد اقتصادی و کمیت، به اهداف عام تر و کیفیت زندگی فراهم شد و مجموعه سومی از الگوها که به دلیل مرادف ندانستن توسعه با گذار از جامعه سنتی به همگرایی نهادهای سنتی و مدرن از جمله رسانه ها معتقد بودند با عنوان «وحدت گرا رهایی بخش» پدید آمد.
در موضوع ارتباطات دینی، همگرایی روابط میان رسانه های سنتی دینی با رسانه های مدرن دینی زمانی میسر است که هر دو دسته با تبعیت از استراتژی مشترک دینی هم سو و هم جهت با یکدیگر عمل کنند. این مقصود زمانی میسر است که مزیت نسبی کارکردهای دینی هر یک از دو نوع رسانه (سنتی و مدرن) با توجه به مجموعه عوامل زیر مشخص شود:1 توجه به قابلیت ها و محدودیت های ذاتی کانال های ارتباطی 2 علایق و خواسته های مخاطباندر این مقاله سعی شده است با توضیح عوامل فوق نشان داده شود که مدل آیینی از میان مدل های سه گانه ارتباط می تواند شبکه معارف را به عنوان یک رادیوی مذهبی در چهارچوب همگرایی رسانه های سنتی و مدرن دینی قرار دهد.