ارزیابی تاثیر آلودگی نفتی بر شدت آب گریزی خاک در بختیاردشت اصفهان

حضور ترکیبات نفتی در خاک می تواند سبب بروز سمیت برای انسان و سایر موجودات زنده و نیز آلودگی آب های زیر زمینی شود. هیدروکربن های نفتی به دلیل قابلیت زیست تخریبی شان یکی از شایع ترین گروه های آلوده کننده آلی در محیط زیست می باشند. بنابراین پالایش مکان های آلوده به ترکیبات نفتی امری ضروری و مهم می باشد. این مطالعه با هدف تعیین پراکنش و شدت آلودگی نفتی ناشی از پسماند های نفتی پالایشگاه اصفهان و تاثیر آن بر اندازه آب گریزی خاک با استفاه از روش زمین آماری در منطقه بختیاردشت اصفهان انجام شد. نمونه برداری از خاک در 100 مکان با الگوی شبکه ای به فاصله 100 متر انجام شد. متغیرهای هیدروکربن های نفتی کل، آب گریزی خاک و برخی خصوصیات خاک اندازه گیری شدند. بر اساس نتایج، متغیرها از مدل نیم تغییرنمای کروی پیروی کرده و دارای ساختار مکانی متوسط بودند. خاک منطقه در اغلب مکان ها دارای غلظت هیدروکربن های نفتی کل بیش از حد مجاز جهانی در خاک (1 /0 درصد) بودند. تغییر پذیری و توزیع مکانی آب گریزی خاک عمدتا به وجود ترکیبات هیدروکربن های نفتی کل در منطقه وابسته شد. ترکیبات نفتی به علت قرار گرفتن به صورت پوشش های آب گریز در سطوح خاکدانه باعث افزایش آب گریزی شدند. بیش تر خاک های منطقه به علت غلظت متفاوت آلاینده های نفتی در خاک در گروه های نسبتا آب گریز (5 تا 60 ثانیه) تا بی نهایت آب گریز (بیش از 3600 ثانیه) قرار گرفتند و به نظر می رسد با کاهش نفوذ آب به خاک، کاهش رطوبت خاک و تشدید روان آب، سبب محدودیت در فراهمی آب در خاک برای رشد گیاه شود.