بررسی اثرات نانوذرات سلنیوم (Nano-Se) در مقایسه با سلنیوم آلی (Selemax) بر عملکرد شاخص های رشد کپورمعمولی (Cyprinus carpio)

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف نانوذرات سلنیوم (Nano-Se) در مقایسه با سلنیوم آلی (Selemax) بر عملکرد رشد بچه ماهیان کپورمعمولی (Cyprinus carpio)، آزمایش 60 روزهرشد در سالن آبزی پروری دانشگاه علوم کشاورزی ومنابع طبیعی ساری انجام شد. کپورها با وزن اولیه 0/05±60/8 گرم به طور تصادفی در 21 مخزن 300 لیتریبا تراکم 40 قطعه ذخیره شدند به طوری که برای شش تیمار و گروه شاهد سه تکرار وجود داشت. نانوسلنیوم و سلنیوم آلی در سطوح 0، 0/5، 1/5 و 4/5 میلی گرم درکیلوگرم به جیره نیمه خالص اضافه گردید. تیمار1، تیمار2، تیمار3، تیمار4، تیمار5 و تیمار6 به ترتیب، با جیره های حاوی 0/5 میلی گرم درکیلوگرم نانوسلنیوم، 1/5 میلی گرم درکیلوگرم نانوسلنیوم، 4/5 میلی گرم درکیلوگرم نانوسلنیوم، 0/5 میلی گرم درکیلوگرم سلنیوم آلی، 1/5 میلی گرم درکیلوگرم سلنیوم آلی و 4/5 میلی گرم درکیلوگرم سلنیوم آلی تغذیه شدند. گروه شاهد با جیره پایه، بدون اضافه کردن سلنیوم مورد تغذیه قرار گرفتند. بچه ماهی ها روزانه حدود 3% وزن بدن، در سه وعده تغذیه شدند و هر دو هفته یک بار زیست سنجی انجام گردیدند. در پایان دوره آزمایش شاخص های رشد و بقا بررسی شد. نتایج نشان داد که اضافه کردن نانوسلنیوم و سلنیوم آلی در تیمارهای غذایی، وزن نهایی، نرخ رشدویژه (SGR)، درصدوزن به دست آمده بدن (%WG) و ضریب تبدیل غذایی (FCR) را تحت تاثیر قرار داد. تفاوت آماری معنی داری (0/05>p) درتیمارهای 1، 2، 3، 4، 5 و 6 در مقایسه با گروه شاهددر وزن نهایی، وزن به دست آمده روزانه، نرخ رشدویژه، درصدوزن به دست آمده بدن و ضریب تبدیل غذایی وجود داشت. بیش ترین مقدار وزن نهایی، نرخ رشدویژه و درصدوزن به دست آمده بدن در ماهیان تغذیه شده با 1/5 میلی گرم سلنیوم درکیلوگرم، پس ازآن 4/5 و سپس 0/5 میلی گرم سلنیوم درکیلوگرم و کم ترین میزان در ماهیان تغذیه شده با جیره پایه مشاهده شد. نرخ بقا به وسیله تیمارهای غذایی تحت تاثیر قرار نگرفت؛ بنابراین بهترین عملکرد رشد در کپورهای تغذیه شده با سطح 1/5 میلی گرم نانوسلنیوم در جیره به دست آمد. در سطوح یکسان، اثر استفاده از سلنیوم به فرم نانوذره بیش تر از فرم آلی آن بود.