بازخوانی گزارش دس و تحریف غالیان در پرتو کارکرد فرهنگی نهاد امامت

یکی از دشواری های پیش روی میراث حدیثی شیعه، ادعای وضع و جعل در نگاشته های کهن شیعی است. از جمله دستاویز های این ادعا، دو گزارش در رجال کشی است.
بر پایه این دو گزارش، دوره ای کم وبیش 70 ساله از تاریخ حدیث شیعه، یعنی از زمان شهادت امام باقر علیه السلام در 114 ق. تا زمان به امامت رسیدن امام رضا علیه السلام در 183 ق. با اتهام بزرگ وضع و جعل روایات به دست مغیره بن سعید و ابوالخطاب و پیروان این دو، رویارو شده است؛ پدیده ای ویران گر که سرانجام توسط یونس بن عبدالرحمن، متوقف شده و میراث حدیثی شیعه به دست وی، پالایش می شود.
در این نوشتار تلاش بر آن است که با نظر داشت واقعیت های ملموس و عینی در تاریخ حدیث شیعه که در پرتو مدیریت فرهنگی نهاد امامت سامان یافته اند، نادرست بودن این دو گزارش به اثبات رسد.