بررسی کاربرد مقادیر مختلف بذر و سطوح مختلف نیتروژن در مرحله سنبله دهی بر ورس و عملکرد دانه لاین 18-81 N- گندم در دو منطقه از استان مازندران

به منظور بررسی اثرات مقادیر مختلف میزان بذر و سطوح نیتروژن در مرحله سنبله دهی کامل بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم لاین 18-81-N در شرایط متفاوت آب و هوای استان مازندران، آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در سال زراعی 89-88 در دو منطقه قراخیل و فریم در شهرستان های قائمشهر و ساری اجرا گردید. عامل اصلی شامل سه میزان بذر(200، 250 و 300 کیلوگرم در هکتار) و عامل فرعی شامل سه سطح نیتروژن در مرحله سنبله دهی کامل (0-5/17-5/34 کیلوگرم نیتروژن در هکتار که به ترتیب برابر0-5/37 و75 کیلوگرم اوره در هکتار) بود. نتایج نشان داد حرکت خمش در منطقه قراخیل (ارتفاع از سطح دریا 7/14متر) نسبت به منطقه فریم (ارتفاع از سطح دریا 725 متر) به خاطر کوتاه تر بودن طول میانگره، طول ساقه و کمتر بودن تعداد میانگره، وزن سنبله، و وزن تر ساقه کمتر شد. با افزایش میزان بذر تا 300 کیلوگرم در هکتار حرکت خمش بخاطر کمتر بودن وزن تر ساقه و سنبله کاهش معنی داری داشت و سطوح نیتروژن در مرحله سنبله دهی کامل اثر معنی داری بر حرکت خمش نداشته است. میزان عملکرد دانه در منطقه فریم 22/20% بیشتر از قراخیل بود که علت این امر به خاطر افزایش تعداد پنجه در بوته، تعداد سنبله در واحد سطح، افزایش وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله بود. عملکرد دانه با مصرف زیاد نیتروژن در مرحله سنبله دهی نسبت به شاهد (بدون مصرف نیتروژن) به نسبت 8/10% افزایش داشت. هر چند میزان بذر اثر معنی داری بر عملکرد دانه نداشت اما بیشترین و کمترین تعداد سنبله در واحد سطح به ترتیب با میزان 300 و200 کیلوگرم بذر در هکتار (با اختلاف 09/132سنبله) به دست آمد.