توسعه روش های COMAC و نشانه آسیب(DI) برای تشخیص آسیب در کنار تکیه گاه پل ها

روش های COMAC و نشانه آسیب (DI) که بر پایه تغییر در شکل های مودی می باشند، در شناسایی مقطع طولی آسیب دیده در وسط دهانه عرشه پل ها قادر به تشخیص مقطع طولی آسیب دیده نمی باشند و در برخی موارد مقطع عرضی آسیب دیده را نیز بدرستی تشخیص نمی دهند. در این تحقیق ابتدا ضعف روش های ذکر شده، نشان داده می شود و سپس روشی جدید برای تشخیص آسیب در عرشه پل از طریق توسعه روش های مذکور ارائه می شود. برای این منظور مدل عددی یک پل دو دهانه هفتاد و سه متری و مدل یک پل پنج دهانه بیست و پنج متری مورد استفاده قرار گرفته است. آسیب ایجاد شده روی عرشه پل، از طریق کاهش مدول الاستیسیته یک المان در کنار تکیه گاه پل ها تعریف می گردد. نشان داده شده است که با در نظرگرفتن تنها شکل مودهای یک مقطع طولی،این روش ها قادر به شناسایی مکان آسیب دیده نمی باشند و بایستی از شکل های مودی چندین مقطع طولی استفاده شود.
روش های COMAC و نشانه آسیب (DI) که بر پایه تغییر در شکل های مودی می باشند، در شناسایی مقطع طولی آسیب دیده در وسط دهانه عرشه پل ها قادر به تشخیص مقطع طولی آسیب دیده نمی باشند و در برخی موارد مقطع عرضی آسیب دیده را نیز بدرستی تشخیص نمی دهند. در این تحقیق ابتدا ضعف روش های ذکر شده، نشان داده می شود و سپس روشی جدید برای تشخیص آسیب در عرشه پل از طریق توسعه روش های مذکور ارائه می شود. برای این منظور مدل عددی یک پل دو دهانه هفتاد و سه متری و