تحلیل دیدگاه علامه طباطبائی درباره غیب و شهود

غیب و شهود در آموزه های دینی شامل معنای خاصی می باشد که کانون توجه علامه طباطبائی بوده است. این مقاله تلاش دارد به روش تحلیلی توصیفی با مراجعه به تفسیر المیزان، دیدگاه وی درباره مسائلی همچون غیب و شهود، مصادیق و نسبی بودن آن را استخراج کند.
از یافته های این پژوهش آن است که علامه، «غیب» را حقیقتی نامحسوس و فرامادی می داند که وحی آسمانی به صراحت آن را تایید کرده، درباره آن سخن گفته و آدمیان را به ایمان به آن فراخوانده است. انسان ها گرچه بر حسب فطرت الهی خود از وجود غیب آگاهی داشته و بدان مومن می باشند، اما شناخت تفصیلی غیب و موجودات و جهان های نامحسوسی که متعلق به غیب می باشند، جز از راه وحی آسمانی امکان پذیر نمی باشد و اما شهادت، آن امری است که مشهود و حاضر نزد مدرک است. همچنین شهادت دائرمدار احاطه به شی ء، توسط حس یا خیال یا عقل یا احاطه وجودی است.