ارتباط نگرش معنوی و امیدواری با کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به بیماری مزمن

میزان بقای کودکان مبتلا به بیماری های مزمن، در سال های اخیر افزایش یافته و تمرکز بر ارتقای کیفیت زندگی آنان به جای مداخلات فوری، توصیه می شود. این مطالعه همبستگی با هدف تعیین ارتباط بین نگرش معنوی و امیدواری با کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به بیماری مزمن انجام شده است.
جامعه پژوهش، نوجوانان مبتلا به بیماری های مزمن بودند که در بخش های مختلف بیمارستان های مرکز طبی کودکان، مفید، انستیتو کانسر و مسیح دانشوری بستری شده یا به درمانگاه های مذکور مراجعه نمودند. 134 نوجوان به روش نمونه گیری آسان و براساس معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها، شامل «پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی»، «مقیاس نگرش معنوی نوجوانان»، «مقیاس امیدواری نوجوانان» و «سیاهه کیفیت زندگی کودکان» بود که روایی و پایایی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون در نرم افزار 19 SPSS تجزیه و تحلیل شد.
در این پژوهش، 134 نوجوان 18-13 ساله مبتلا به بیماری های مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند که میانگین و انحراف معیار سن آن ها 2/033±15/03 بود. نگرش معنوی (0/05>p و 0/184=r) و امیدواری نوجوانان (0/05>p و 0/176=r) با کیفیت زندگی آن ها ارتباط مثبت معنی دار داشت. همچنین بین نگرش معنوی و امیدواری (0/05>p و 0/406=r) ارتباط معنی دار وجود داشت. نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که نگرش معنوی، نوع پذیرش در بیمارستان و تحصیلات پدر، 14/6 درصد از تغییرات کیفیت زندگی را تبیین می کنند.
یافته ها حاکی از آن است که عواملی مانند هدفمندبودن در زندگی، اعتقاد به خدا و خوش بینی به عنوان اجزای تشکیل دهنده نگرش معنوی و امیدواری، سبب ارتقای کیفیت زندگی در نوجوانان مبتلا به بیماری های مزمن می گردد.