اثربخشی تعاملی آموزش مهارت های زندگی مبتنی بر توانایی های شناختی و فراشناختی و هوش معنوی بر بهبود میزان آگاهی دانشجویان از مهارت های زندگی

هدف اصلی این پژوهش، تعیین اثربخشی تعاملی آموزش مهارت های زندگی مبتنی بر توانایی های شناختی و فراشناختی و هوش معنوی بر بهبود میزان آگاهی دانشجویان از مهارت های زندگی است.
از بین جامعه آماری پژوهش، شامل11370 نفر از دانشجویان مرد و زن دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد، نمونه ای به تعداد 166 نفر به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. گروه نمونه، پرسشنامه های سنجش میزان آگاهی از مهارت های زندگی (احدی، 2007) و هوش معنوی (ناصری، 2007) را در پیش آزمون تکمیل کردند. سپس بر اساس نمره های پرسشنامه هوش معنوی (بالاتر یا پایین تر از میانگین نمره ها) به چهار گروه تقسیم شدند. دو گروه آزمایش و دو گروه کنترل (در هر کدام، یک گروه با هوش معنوی بالا و یک گروه با هوش معنوی پایین). گروه های آزمایشی در قالب دو کلاس، در 16 جلسه 3 ساعته از آموزش مهارت های زندگی در خلال 8 هفته شرکت کردند. در پایان آموزش، برای بار دوم پرسشنامه سنجش میزان آگاهی از مهارت های زندگی را در پس آزمون کامل کردند. بعد از گذشت چهار ماه جهت بررسی استمرار یا تغییرات ایجاد شده در نتایج، در یک مطالعه پی گیرانه، مجددا به پرسشنامه میزان آگاهی از مهارت های زندگی پاسخ دادند.
نتایج حاصل از تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری «t» نشان داد که آموزش مهارت های زندگی، منجر به بهبود میزان آگاهی دانشجویان گروه آزمایش از مهارت های زندگی شده، اما در تعامل با هوش معنوی اثر معنی داری بر بهبود آن ندارند.
می توان نتیجه گرفت که افزایش آگاهی دانشجویان از مهارت های زندگی، کارکردهای ضروری و مورد نیاز برای پیشگیری از وقوع مشکلات زندگی، برخورد مناسب با این مشکلات و بهبود تصمیم گیری را در آنها شکل داده و از این طریق به بهبود، حفظ و ارتقاء سلامت روانی آنها کمک خواهند کرد.