اثربخشی سازماندهی، توجیه و مانور کارکنان کلیدی بهزیستی استان ها و شهرستان های منتخب کشور بر میزان دانش، نگرش و آمادگی سازمانی ایشان بر

طرح محب سازمان بهزیستی از 1386 بر تشکیل گروه های محلی مدیریت بحران در محله/روستا تمرکز یافت. به دلیل برخی کاستی های طرح اولیه محب، این طرح طی سال های 1390 تا 1392، به وسیله موسسه تخصصی کارامدیران بحران ایرانیان بازمهندسی گردید تا ساختار و ارتباط تیم های محلی محب با بهزیستی شهرستان و استان در شرایط اضطرار بهبود یابد. هدف تحقیق حاضر ارزیابی اثربخشی بازمهندسی طرح محب در قالب سازماندهی، توجیه و برگزاری مانور برای کارکنان اداره بهزیستی بود.
این مطالعه از نوع طرحهای مورد شاهدی است که گروه های مداخله/کنترل را با هم مقایسه می نماید. در این مطالعه که طی 1393 تا 1394 اجرا شد،دانش و نگرش کارکنان بهزیستی و آمادگی ادارات بهزیستی در چهار استان که طرح بازمهندسی محب در آن اجرا شده بود با چهار استان که طرح در آنها اجرا نشده بود مقایسه گردید.
دانش کارمندان گروه مداخله به طور معنی دار بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p-value). اختلاف مشاهده شده میان نمره نگرش کارمندان در گروه مداخله و کنترل از نظر آماری معنی دار نبود (110/0p-value=). اختلاف میزان آمادگی اداره بهزیستی استان در گروه مداخله با کنترل، معنی دار نبود اما آمادگی ادارات بهزیستی شهرستان های مداخله به طور معنی دار بیشتر از آمادگی ادارات شهرستان های کنترل بود. (029/0p-value=) نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که اقدامات توانمندسازی انجام گرفته شامل سازماندهی اضطراری، جلسات توجیهی/آموزشی و مانور طرح بازمهندسی شده محب، به جز حوزه نگرش، در بخش آمادگی سازمانی و ارتقای دانش تاثیر معناداری داشته است.