تاثیر تغییر معیارهای اقلیمی و هیدرولوژیک بر بیابان زایی دشت مهران

با توجه به اهمیت کشاورزی در دشت مهران در این پژوهش با بهره گیری از مدل ایرانی IMDPA وضعیت بیابان زایی آن ارزیابی شد. دو معیار اقلیم و آب طی دو دوره 86-1381 و 91-1387 بررسی شد. دو شاخص اقلیمی بارندگی و شاخص خشکسالیSPI و سه شاخص هیدرولوژیک افت آب زیرزمینی به همراه شاخص های کیفییت آبTDS و EC برای کمی کردن معیارها و محاسبه شدت بیابان زایی تعیین شد. شدت بیابان زایی درچهار طبقه ناچیز، کم، میانگین، شدید و خیلی شدید طبقه بندی شد. از میانگین هندسی شاخص ها، معیار مدنظر و از میانگین هندسی دو معیار شدت نهایی بیابان زایی به دست آمد و با بهره گیری از نرم افزار 9.03Arc GIS نقشه های شاخص ها و معیارها ترسیم شد. نتایج حاصل از جداول و نقشه های هر دو دوره ی مطالعاتی نشان داد که از بین شاخص های مورد مطالعه، شاخص های خشکسالی SPI و افت آب زیرزمینی به ترتیب با ارزش های عددی45/2 و 78/2 و شاخص با ارزش های عددی68 /3 و 97/3 در هر دو دوره ی بیشترین تاثیر را در بیابان زایی دشت مهران دارند. بیابان زایی در منطقه دشت مهران به علت کاهش بارندگی و خشکسالی های فراوان و افزایش افت آب زیرزمینی رو به افزایش می باشد و در این میان معیار هیدرولوژیک بیشتر از معیار اقلیم در بیابان زایی منطقه نقش دارد.