ارزیابی مدیریت پایدار اراضی کشاورزی استان آذربایجان شرقی (مطالعه موردی شهرستان ملکان)

هدف پژوهش حاضر ارزیابی مدیریت پایدار اراضی کشاورزی در شهرستان ملکان می باشد. جامعه آماری شامل کشاورزان گندمکار بود که 162 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای انتخاب شده اند. ابزار تحقیق پرسشنامه ای بود که روایی آن بر اساس نظرات اساتید دانشگاه و کارشناسان جهاد کشاورزی شهرستان ملکان و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ (71/0) تایید شد. روش سنجش پایداری نیز مبتنی بر ساخت شاخص ترکیبی به تفکیک مولفه های شش گانه مدیریت پایدار اراضی بود. نتایج ارزیابی سطح پایداری مدیریت اراضی مشخص کرد که 1/19 درصد از کشاورزان در وضعیت ناپایدار، 34 درصد نسبتا ناپایدار، 5/26 درصد نسبتا پایدار و 4/20 درصد در وضعیت پایدار قرار داشتند. نتایج ضریب همبستگی نشان داد که ارتباط مثبت و معنی داری بین متغیر های سن و سابقه کار با مولفه های پایایی و قابلیت پذیرش، میزان زمین و درآمد کشاورزی با مولفه های پایایی، قابلیت پذیرش و دانش فنی، عملکرد گندم و میانگین مصرف کود شیمیایی با مولفه امنیت، تعداد قطعات اراضی با مولفه قابلیت پذیرش و میزان استفاده از ماشین آلات با مولفه های بهره وری، پایایی، قابلیت پذیرش و دانش فنی وجود داشت. همچنین ارتباط منفی و معنی داری بین متغیر های درآمد غیرکشاورزی با مولفه بهره وری و مصرف سموم شیمیایی با مولفه حفاظت دیده شد.