مطالعه شرایط بهینه رشد و طراحی فرمولاسیون برای افزایش ماندگاری Streptomyces rimosus strain C-2012 به عنوان عامل بیوکنترل

از موضوعات مهم در زیست فناوری میکروبی، برقراری پیوند میان سویه های سودمند غربال شده در آزمایشگاه با عرصه صنعت و مصرف کننده است. از این روی در توسعه عوامل سودمندی چون عوامل کنترل زیستی میکروبی، مطالعه بهینه سازی شرایط تغذیه ای و فیزیولوژیکی برای تکثیر انبوه و انتخاب حامل مناسب برای فرمولاسیون نهایی ضروری است. در پژوهش حاضر، کوشش شد تا بهترین شرایط رشد و فرمولاسیون مناسب برای سویه کنترل زیستی استرپتومایسس رایموسوس (C-2012) ارایه شود.
برای بهینه سازی شرایط رشدی سویه C-2012، توان رشد بر روی منابع کربن، انواع محیط غذایی، اثر دما، اسیدیته اولیه و کلرید سدیم ارزیابی شد. همچنین، اثر انواع حامل و افزودنی ها در فرمولاسیون نهایی و میزان ماندگاری جمعیت میکروبی بررسی شد.
بررسی اثر منابع کربنی نشان داد گلوکز، فروکتوز و مانیتول از منابع کربنی مناسب برای رشد بوده و بهترین اسیدیته اولیه و دما برای این سویه به ترتیب 7 و 28 درجه سانتی گراد است. بهترین محیط غذایی حاوی گلوکز، عصاره مخمر و عصاره جو بود. بررسی اثر کلرید سدیم نشان داد که با افزایش غلظت از صفر تا 300 میلی مولار میزان جمعیت میکروبی افزایش و پس از آن جمعیت کاسته شد. بر پایه نتایج به دست آمده بهترین حامل میکروبی، ماسه بادی ارزیابی شد؛ در حالی که پلی مر هیدروژل شرایط بهینه نگهداری را نداشت. بررسی 36 ماهه زنده مانی نشان داد جمعیت باکتری در نمونه حاوی نمک 200 برابر (cfu/g 106×8) بیش از نمونه فاقد آن در ماه پایانی بود.
استفاده از منابع کربنی مانند گلوکز در دمای 28 درجه سانتی گراد و اسیدیته اولیه 7 در رشد این سویه اهمیت داشته و می تواند در تهیه فرمول نهایی با جمعیت ایده آل موثر باشد. توان تولید متابولیت های فرار و مایع در حضور کلرید سدیم و کنترل بیمارگرهای قارچی توسط استرپتومایسس رایموسوس نشان می دهد این سویه دارای پتانسیل بالایی برای بهره برداری هم در مناطق نرمال و هم دارای تنش شوری است. ماندگاری بالا (3 سال) در فرمولاسیون نهایی از دید اقتصادی برای تولیدکنندگان عوامل بیوکنترل و کشاورزان بسیار مهم است.