نظریه زمینه ای تدریس خلاق: رویکردی فرهنگی به تدریس در آموزش عالی

ما هم اکنون در آستانه عصر شتابندگی تاریخ هستیم. ازاین رو، به کارگیری روش های تدریس خلاق از ضرورت های نظام آموزش عالی محسوب می شود.
هدف اصلی این پژوهش بررسی فرهنگ تدریس خلاق در آموزش عالی است.
روش پژوهش: روش اصلی این پژوهش رویکرد کیفی نظریه زمینه ای است. میدان تحقیق دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد است. ابزار اصلی پژوهش حاضر مصاحبه نیمه ساختاریافته است. مشارکت کنندگان اصلی این پژوهش هفت نفر از اعضای هیئت علمی هستند. داده های گردآوری شده از طریق روش کدگذاری اشتراوس و کوربین تحلیل شد و برای اعتباریابی یافته ها از معیارهای چهارگانه منسوب به گابا و لینکلن استفاده شد.
نتایج تحقیق نشان داد که خلاقیت یک هنجار مرسوم در فرهنگ تدریس تلقی نمی شود. در این رابطه برخی از عوامل مثل باورهای ذهنی استاد دربار ه دانشجو، تدریس، یادگیری، ارزشیابی و ارتباط با دانشجو و همچنین عوامل مربوط به ویژگی های دانشجو مثل وابستگی به استاد به ایجاد پدیده محوری پژوهش (هنجار نبودن تدریس خلاق) منجر شده است.
هنجارنبودن تدریس خلاق تحت تاثیر برخی از شرایط نظیر سیاست های انگیزشی دانشگاه، سیاست های ارزشیابی از تدریس، سیاست های آموزش استادان، حجم زیاد فعالیت اعضای هیئت علمی، مقررات آموزشی، کمبود امکانات، ویژگی های شخصیتی استادان و دانشجویان، ضعف در دانش اعضای هیئت علمی و شیوه های تدریس فعلی، هنجارها و ارزش های حاکم بر دانشگاه قرار دارد. برای بسترسازی تدریس خلاق در آموزش عالی توجه به متغیرهای فرهنگی بسیار تعیین کننده است.