اثر تمرین هوازی بر خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز

بیماری مولتیپل اسکلروز یک بیماری مزمن و خودایمن است. ضعف عضلانی و خستگی در این بیماران، باعث کاهش فعالیت های زندگی و کیفیت زندگی افراد مبتلا می شود.
هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرین هوازی بر میزان خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز بود.
تعداد 15 نفر با میانگین سن 15/8±14/34 سال از زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز با درجه ناتوانی کمتر از 4 بر اساس ابزار Expanded Disability Status Scale (EDSS) در این مطالعه مقدماتی شرکت کردند. این افراد به طور تصادفی در دو گروه گواه (هفت نفر) و آزمایش (هشت نفر) قرار گرفتند. در گروه آزمایش فعالیت هوازی به مدت هشت هفته، سه روز در هفته، هر روز 20- 40 دقیقه و با شدت 60- 80 درصد حداکثر ضربان قلب بر روی تردمیل انجام شد. قبل و بعد از دوره تمرینی، پرسشنامه های خستگی Modified Fatigue Impact Scale-5 (MFIS-5)، کیفیت زندگی (SF-36) و همچنین استقامت راه رفتن برای ارزیابی اثر تمرینات هوازی مورد استفاده قرار گرفت.
تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز شده است (01/0p=). علاوه براین، برنامه تمرینی فوق موجب کاهش معنادار خستگی در گروه آزمایش شده (001/0p=)؛ درحالی که خستگی در گروه گواه افزایش یافته بود. همچنین، استقامت راه رفتن در نتیجه ی هشت هفته تمرین هوازی، در گروه آزمایش به طور معنا داری افزایش یافت (001/0p=)؛ اما، در گروه گواه کاهش معناداری یافت (04/0p=).
با توجه به یافته های این پژوهش می توان بیان کرد که فعالیت بدنی مخصوصا«تمرینات هوازی، می تواند به افزایش استقامت راه رفتن و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز منجر شود و همچنین میزان خستگی افراد مبتلا را کاهش دهد.