ارزشیابی مهارت های بالینی دانشجویان: توافق نمرات خودارزشیابی و ارزشیابی مدرس بالینی

اساسی ترین بخش هر برنامه آموزشی و درسی ارزشیابی است، زیرا با انجام آن می توان به کاستی های برنامه پی برد و برای رفع آنها اقدام نمود. ارزشیابی عملکرد بالینی از چالش های اساسی آموزش بالینی پرستاری است. امروزه خودارزشیابی به عنوان یکی از روش های سودمند در کنار ارزشیابی دانشجو توسط استاد، در نظام آموزشی مطرح شده است.
این پژوهش با هدف تعیین ضریب توافق دو روش ارزشیابی خود و مدرس بالینی از مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری صورت گرفته است.
در این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای سیستماتیک 79 دانشجوی پرستاری از ترم های تحصیلی دو تا هشت انتخاب شدند و پس از اتمام کارآموزی توسط خود و مدرس بالینی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها فرم های ارزشیابی مورد استفاده در دانشکده پرستاری بود. از روش های آمار توصیفی و استنباطی(آنالیز واریانس، همبستگی اسپیرمن، ضریب همبستگی درون گروهی) برای تحلیل داده ها استفاده شد.
براساس نتایج حاصل از پژوهش، بین ارزشیابی خود و مدرس بالینی در فرم عمومی، اختصاصی و عمومی- اختصاصی اختلاف معناداری مشاهده نشد. همچنین بین این دو روش ارزشیابی همبستگی و توافق بالایی مشاهده گردید.(ICC= 0/916، P=0/0001).
با توجه به وجود همبستگی معنادار بین نمرات دو روش مختلف ارزشیابی پیشنهاد می شود که در جهت افزایش صحت نمره ی ارزشیابی بالینی دانشجویان و افزایش میزان رضایت آنها از روش خودارزشیابی در کنار ارزشیابی مدرس بالینی استفاده شود. شاید این شیوه بتواند در جهت ارتقاء روش های ارزشیابی بالینی گام بردارد.