جهانی شدن، نوسازی و سیاست های جمعیتی در ایران (قبل از انقلاب، از سال 1342 تا 1355)

هدف اصلی پژوهش حاضر «بررسی جامعه شناختی تاثیرات جهانی شدن از طریق شناخت تحول پارادایم های توسعه، به خصوص رویکرد نوسازی و تاثیر آن بر اتخاذ سیاست های جمعیتی در ایران»، قبل از انقلاب اسلامی و در خلال سال های 1342 تا پیروزی انقلاب اسلامی است. روش تحقیق در این پژوهش کتابخانه ای بوده و با استفاده از متدهای کمی و کیفی، متناسب با بخش های مختلف پژوهش، به بررسی و مطالعه سیاست های جمعیتی پرداخته شده است. پژوهش حاضر چگونگی ورود ایران به چرخه نظام جهانی و هم چنین سلطه گفتمان های توسعه یافته (مرکز) را به عنوان پارادایم های غالب بر فضای کشورهای توسعه نیافته به تصویر کشیده و نشان می دهد که در فاصله سال های 1342 تا 1355 در ایران قبل از انقلاب، زمامداران وقت (پهلوی دوم) چگونه با توجه به شرایط قرارگرفته در وضعیت یک کشور توسعه نیافته، با استفاده از پارادایم مسلط «نوسازی»، به اجرای سیاست کاهش جمعیت با بهره گیری از نظریه «انتقال جمعیتی» اقدام کرده و متاثر از همین اقدامات، زمینه را برای تغییر در ساختار جمعیت و در نتیجه کاهش رشد جمعیت در ایران، بین سال های 1342 تا 1355، از حدود 2/3 درصد به میزان 6/2 درصد، فراهم کردند.