مروری بر رایحه درمانی در ایران باستان

امروزه، رایحه درمانی به عنوان یکی از روش های طب مکمل بسیار پرکاربرد است. مطالعه ی تاریخ پزشکی نشان از سابقه ی تاریخی این روش درمانی در تمدن های باستانی از جمله تمدن باستانی ایران به عنوان یکی از قدیمی ترین روش های ضدعفونی و درمانی دارد.
در این مقاله ی مروری سعی شد با مطالعه ی متون مذهبی و آثار مکتوب باقی مانده از ایران باستان که بیش تر به زبان پهلوی هستند و در تاریخ ایران شواهدی مبنی بر استفاده از این روش درمانی ارائه شده است، به این پرسش که رایحه درمانی چه جایگاهی در پزشکی ایران باستان دارد پاسخ داده شود.
طبق باورهای ایرانیان، بیماری فراورده ای اهریمنی بود و اهریمن و دیوان گناک مینو در ایجاد بیماری عامل اصلی به شمار می رفتند که یکی از ویژگی های این موجودات پلید، بوی بد و پلشتی آن ها بود. بر این اساس، ایرانیان نیز با توسل به گیاهان و رعایت برخی اصول بهداشتی سعی در زدودن بیماری ها داشتند. آن ها به دلیل این که عوامل انتقال بیماری را پلشتی ها و بوی بد و هوای نامطبوع می دانستند، با توجه به آموزه ای دینی که نیروهای اهورایی را خوش بوی می پنداشت، در همگامی با نیروهای اهورایی از رایحه ی خوش استفاده کرده و از مواد و گیاهان و چوب های خوش بو به گونه های مختلف برای از بین بردن عوامل بیماری (در پیش گیری) و درمان برخی بیماری های جسمی و روانی بهره می بردند.