تاثیر پلاسمای غنی شده با پلاکت و فیبرین غنی شده با پلاکت بر بقای پیوند پوستی در موش های صحرایی نر

بقای گرفت در محل آسیب از مشکلات بزرگ جراحی های ترمیمی به حساب می آید. هدف ما در این مطالعه بررسی اثرات درمانی پلاسمای غنی شده با پلاکت و فیبرین غنی شده با پلاکت بر بقای پیوند پوستی تمام ضخامت اتولوگ، در موش های صحرایی نر بود.
این مطالعه تجربی در اردیبهشت ماه 1394 در آزمایشگاه حیوانات بیمارستان حضرت فاطمه (س) تهران انجام شد. 36 راس موش صحرایی نر نژاد اسپراگرداولی (محدوده وزنی gr 250-300) پس از بیهوشی به سه گروه تقسیم شده و پس از برداشتن پوست در گروه اول پلاسمای غنی شده با پلاکت، گروه دوم فیبرین غنی شده با پلاکت و گروه سوم نرمال سالین تزریق شد. 28 روز پس از جراحی، بررسی میکروسکوپی (میزان آنژیوژنز) و ماکروسکوپی (مساحت ناحیه نکروز) از نمونه ها به عمل آمد.
نتایج نشان دادند اختلاف معناداری در مساحت ناحیه نکروز بین گروه کنترل و گروه پلاسمای غنی شده با پلاکت وجود نداشت. درصد ناحیه ی نکروز در حیوانات تحت درمان با فیبرین غنی شده با پلاکت به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0001/0P=) اختلاف معناداری در دانسیته ی عروقی بین گروه کنترل و گروه پلاسمای غنی شده با پلاکت وجود نداشت، در حالی که در حیوانات تحت درمان با فیبرین غنی شده با پلاکت دانسیته ی عروقی به طور معناداری از گروه کنترل کمتر بود (002/0P=).

استفاده از پلاسمای غنی شده با پلاکت اتولوگ می تواند بر تسریع التیام آسیب بافت نرم و افزایش بقای گرفت موثر باشد.