بررسی کارآیی زئولیت کلینوپتیلولایت برای جذب دگزامتازون از محلول های آبی

دگزامتازون یکی از پرمصرف ترین گلوکوکورتیکواستروئیدها در مراکز درمانی به شمار می رود. با توجه به عدم کارایی روش های تصفیه متداول در جداسازی دگزامتازون از فاضلاب، امکان سنجی کاربرد جاذب های طبیعی جهت حذف مناسب این آلاینده از فاضلاب و سایر منابع آلوده ضرورت دارد. هدف از این مطالعه، بررسی کارایی زئولیت کلینوپتیلولایت در حذف دگزامتازون از محلول های آبی در شرایط مختلف و معرفی یک ایزوترم مناسب برای مدل سازی فرآیند جذب می باشد.
در این مطالعه تجربی، اثر پارامترهایی هم چون pH محلول (4، 7 و 9)، مقدار دوز جاذب (2/0، 6/0و 1 گرم) و زمان تماس (15، 30، 45، 60، 90 و 120 دقیقه) بر ظرفیت جذب کلینوپتیلولایت (بازده جداسازی دگزامتازون) مورد بررسی قرار گرفت. غلظت محلول اولیه نیز 5 میلی گرم در لیتر در نظر گرفته شد. ایزوترم فرآیند جذب نیز به کمک مدل های لانگمویر و فرندلیچ مورد بررسی قرار گرفت. غلظت دگزامتازون در محلول ها نیز توسط دستگاه اسپکتروفتومتر نور مرئی- فرابنفش اندازه گیری شد. هم چنین از زئولیت کلینوپتیلولایت، قبل و بعد از فرآیند جذب، تصاویر SEM تهیه شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که بیش ترین ظرفیت جذب 13/1 میلی گرم بر گرم (بالاترین بازده) و در 4pH=، با استفاده از 2/0 گرم جاذب در زمان 90 دقیقه به دست آمد. با افزایش مقدار جاذب بازده جداسازی افزایش،
اما ظرفیت جذب کاهش یافت. سطح ویژه و حجم منافذ زئولیت به ترتیب 91/43 سانتی متر مربع بر گرم و 1717/0 سانتی مترمکعب بر گرم تعیین گردید. مدل لانگمویر نیز به خوبی با داده های تجربی مطابقت نمود (99/0= R2).
استنتاج: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از زئولیت کلینوپتیلولایت برای جذب دگزامتازون از محلول های آبی مناسب می باشد.