ارتباط ژنتیکی پلی مورفیسم ژن گیرنده اینترلوکین 12 B1 (rs3746190 A/G) با استعداد ابتلا به عفونت مزمن ویروس هپاتیت B

سایتوکین ها گروهی از پروتین های داخلی هستند که نقش موثری در تنظیم واکنش های التهابی و مقابله با بسیاری از بیماری های عفونی بازی می کنند. سطوح بالای سایتوکین های پیش التهابی و گیرنده های آن ها، معمولا در ارتباط با پاسخ های ایمنی علیه عفونت های ویروسی از جمله عفونت ویروس هپاتیت B (HBV) مشاهده می گردند. اینترلوکین 12 و گیرنده آن نقش مهمی را در پاکسازی عفونت های ویروسی، خصوصا هپاتیت B بر عهده دارند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم (rs3746190 A/G) در ژن گیرنده اینترلوکین 12 B1 و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن می باشد.
در این مطالعه مورد- شاهدی، DNA ژنومیک مربوط به 150 بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن و 150 فرد سالم توسط روش Salting outاستخراج شد. ژنوتایپ مربوط به پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (rs3746190A/G)، توسط روش PCR-RFLP توالی یابی شد.
از مجموع 300 فرد مورد مطالعه، فراوانی ژنوتایپی TT ،CT ،CC در افراد بیمار به ترتیب 7/40 درصد، 46 درصد، 3/13 درصد و در گروه سالم به ترتیب 38 درصد، 3/49 درصد و 7/12 درصد به دست آمد. بعد از مراحل ژنوتیپی و آنالیزهای آماری، اختلاف معناداری بین گروه بیمار و سالم مورد مطالعه مشاهده نگردید(845/0p=).
استنتاج: نتایج حاصل از مطالعه هیچ ارتباطی بین پلی مورفیسم (rs3746190 A/G)در ژن گیرنده اینترلوکین 12 B1 و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن را نشان نداد. بنابراین به نظر می رسد این پلی مورفیسم را نمی توان به عنوان فاکتور موثری در استعداد ابتلا به هپاتیت B مزمن به شمار آورد.