انتخابات و ثبات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

ایده اصلی نوشته این است که علاوه بر کارکردهای ایجابی و امنیت ساز، چهره دیگر انتخابات در جمهوری اسلامی پدیدارسازی سطوح مختلفی از بی ثباتی سیاسی و بستری برای وقوع رخدادها، مسائل و چالش های امنیتی و تهدیدات اجتماعی بوده و چنین نقشی متاثر از نوع کنش گری و رفتار سیاسی سه ضلع اصلی انتخابات، یعنی نهادهای حاکمیتی اجرایی و نظارتی، الگوی رقابت احزاب و جناح های سیاسی و الگوی رفتار انتخاباتی مردم و گروه های اجتماعی می باشد. این مقاله در چارچوب رویکرد دیوید ساندرز پیامدها و چالش های امنیتی- سیاسی رفتار انتخاباتی مردم و گروه های اجتماعی و نیز تاثیر الگوی رقابت انتخاباتی احزاب و جناح های سیاسی را بر شاخص های بی ثباتی سیاسی (رژیم سیاسی، انسجام سیاسی- اجتماعی) بررسی و ارزیابی می نماید.یافته های پژوهش نشان می دهد در چارچوب الگوی تعامل کنش گران انتخاباتی، چرخه ای از وضعیت امنیتی در الگوهای سه گانه «انتخابات نسبتا آرام» « انتخابات چالش آفرین» و «بحران انتخاباتی» تکرار شده و به نظر می رسد با توجه به آسیب های نظام انتخابات در ایران، الگوی رفتار انتخاباتی کنش گران به سمت وضعیت چالش آفرینی و بی ثبات کنندگی در جریان است.