تاثیر دو هفته برنامه تمرینی ویژه صبح و عصر بر عملکرد و سطوح پلاسمایی اینترلوکین-17 و کورتیزول ووشوکاران

یافته های اخیر علم زیست شناسی زمانی(شناخت تاثیرات زمان بر متغیر های فیزیولوژیک) نشان می دهد بدن انسان در شبانه روز متحمل تغییرات زیادی می شود و در هر ساعت توانایی خاصی دارد و مسابقه در صبح هنگام ورزشکاران را با مشکل افزایش حساسیت به عفونت و التهاب مواجه می سازد. بدین منظور هدف این پژوهش بررسی تاثیر دو هفته برنامه تمرینی ویژه صبح و عصر بر عملکرد و سطوح پلاسمایی اینترلوکین-17 و کورتیزول ووشوکاران پسر می باشد.
به همین منظور 14 پسر ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب و پس از اجرای آزمون های بروس و رست در دو گروه همسان قرار گرفتند: گروه تمرینی صبح (7 نفر) و گروه تمرینی عصر(7 نفر). آزمودنی ها به مدت دو هفته و هفته ای شش جلسه تحت یک برنامه ی تمرینی ویژه ی ورزش ساندا قرار گرفتند. مقادیر توان بی هوازی اوج، توان بی هوازی میانگین، توان بی هوازی حداقل و شاخص خستگی آزمودنی ها با آزمون میدانی رست اندازه گیری شد. برای اندازه گیری متغیر های وابسته، نمونه خونی آزمودنی ها در حالت ناشتا و 24 ساعت قبل از اولین جلسه ی تمرینی (در حالت پایه)، بلافاصله پس از آزمون رست و 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرینی، در ساعت 9 صبح جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، آزمون t وابسته و مستقل و کوواریانس استفاده شد.
نتایج نشان داد پس از 2 هفته تمرین ویژه ی ورزش ساندا مقادیر اینترلوکین-17 پلاسما در آزمودنی های گروه صبح در مقایسه با گروه عصر، به طور معنی داری کاهش یافت(0.05>P) ولی تفاوت معنی داری در مقادیر کورتیزول و عملکرد بین دو گروه مشاهده نشد(0.05>P)
احتمالا انتقال زمان تمرین به صبح هنگام، دو هفته مانده به مسابقه ی در زمان صبح، فاکتور های التهابی مانند اینترلوکین-17 را در پسران سانداکار کاهش می دهد. بنابراین به نظر می رسد که انتقال دو هفته ای زمان تمرین از عصر هنگام به صبح هنگام می تواند ایمنی ورزشکاران را در طی مسابقه افزایش دهد.