گاهنگاری محوطه باستانی کن بینو (تل گوینه) بر اساس مطالعه سفال های به دست آمده از بررسی روشمند

با وجود انجام فعالیت های باستان شناختی متعدد طی سده ی اخیر در استان خوزستان، توجه چندانی به بخش های شرقی این استان، از جمله شهرستان بهبهان نشده است. شرایط جغرافیایی و زیست محیطی مناسب، از جمله رودخانه های دائمی، دشت حاصلخیز و موقعیت ارتباطی و تجاری این شهرستان و در مقابل نبود و فقر اطلاعات باستان شناختی جامع از ادوار مختلف فرهنگی، انجام یک مطالعه و بررسی روشمند بر روی یکی از محوطه های بزرگ و شاخص منطقه را ضروری می نماید. بدین منظور، بررسی روشمند محوطه ی باستانی کن بینو، به عنوان بزرگترین محوطه باستانی شناسائی شده در بخش زیدون، واقع در نیمه ی جنوبی شهرستان، با استفاده از روش «نمونه برداری روشمند طبقه بندی شده»، به انجام رسیده است. در این مقاله پرسش اصلی این است که محوطه کن بینو در چه دوره یا دوره هایی مسکون بوده است؟ بنابراین در همین راستا سعی شده است که با تکیه بر نتایج حاصل از گونه شناختی و مقایسات تطبیقی نمونه های سفالین به دست آمده از بررسی روشمند، به گاهنگاری و شناخت دوره های استقراری محوطه پرداخته شود. مطالعه نمونه های سفالی نشان می دهد که این محوطه در دوره ی پیش از تاریخ، از حدود اوایل هزاره ششم ق.م. تا اوایل هزاره چهارم ق.م. مسکون بوده و پس از آن احتمالا یک وقفه استقراری تا اوایل هزاره سوم ق.م. در محوطه به وجود آمده است. اما هم زمان با شروع دوره ی ایلام، بار دیگر محوطه ی مسکون شده و این استقرار تا قرون متاخر اسلامی و هم زمان با دوره ی صفوی ادامه داشته است.