جایگاه تکیه در تکواژهای وابسته زبان فارسی

تکیه فرایندی آوایی است که در آن هجایی نسبت به هجاهای دیگر برجسته می شود. همه واحدهای واژگانی زبان، صرف نظر از صورت ساختاری و تعداد هجاهای آن ها در واژگان، طرح تکیه یا الگوی خاص خود را دارند.با توجه به این موضوع که بیان می شود گرایش عمومی تکیه در زبان فارسی به سمت پایان واژه است و قواعد اعطای تکیه کلمه در این زبان مشروط به شرایط دستوری است، در این تحقیق به دنبال پاسخی برای این پرسش هستیم که آیا تفاوتی میان انواع تکواژهای وابسته از نظر اعطای تکیه وجود دارد یا نه و در صورت مثبت بودن پاسخ، چگونه می توان آن را تبیین کرد؟ داده های این تحقیق در چارچوب نظریه بهینگی استاندارد و با استفاده از نرم افزار OT soft مورد بررسی قرارگرفت. نتایج حاصل از بررسی داده های این تحقیق، حاکی از آن است که تفاوت مشهود در جایگاه تکیه تکواژهای وابسته زبان فارسی، ناشی از بازنگاشت ساختار نوایی آنها است. این موضوع در چارچوب نظریه بهینگی توسط محدودیت های نشانداری ALIGN R/L، CLASH و WRAP قابل تبیین است.