تحلیل سوررئالیستی داستان دقوقی در مثنوی مولوی

بررسی مولفه های مکتب سوررئالیسم حاکی از آن است که شباهت های بسیاری میان این مکتب با عرفان وجود دارد. داستان دقوقی در مثنوی مولانا (610 ق) یکی از مبهم ترین داستان های عرفانی است که قابلیت زیادی در مطابقه با مولفه های سوررئالیستی دارد. مولفه هایی چون اوتوماتیزم (خودنگاری)، حیرت، دیوانگی، جنون، خیال و... . نتایج به دست آمده نشان می دهد که پویایی و حرکت سوررئالیست ها از سطح اشیاء به عمق برای کشف حقیقت پنهان، بر کل داستان عرفانی دقوقی حاکم است و این امر جهان سوررئالیسم را بیش از پیش به عرفان نزدیک می کند؛ به خصوص تاکید سوررئالیست ها بر رهایی از عقل برای رسیدن به نقطه علیای هستی که در آن همه کثرات به وحدت بدل می شوند، همان هدفی است که طریقت عرفانی بر پایه آن بنا شده است. این مقاله بر آن است که با تکیه بر غایت مشترک دو مکتب عرفان و سوررئالیسم در شهود حقیقت، و تحلیل سایر مولفه هایی که در طی مقاله تبیین خواهد شد، قابلیت مثنوی را برای مطابقه با جریان های فکری معاصر و دیدگاه های متعالی آن ها بنماید.