ارتباط بین حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به بیمارستان های شهر ایلام

بیماری های مزمنی هم چون بیماری های قلبی از بیماری های غیر قابل درمانی است که می توان آن را کنترل کرد، اما بیمار همواره در معرض عوامل تنش زای جسمی، روانی و اجتماعی قرار دارد، لذا هدف مطالعه این است ضمن تعیین کیفیت زندگی و حمایت اجتماعی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد رابطه آن ها با یکدیگر سنجیده شود.
جامعه آماری در این پژوهش، کلیه بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد می باشند که جهت پیگیری درمان بیماری خود به یکی از بیمارستان های شهر ایلام مراجعه نموده اند. حجم نمونه 152 بیمار انتخاب شد که به صورت تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. داده ها با پرسش نامه مشتمل بر سه بخش مشخصات جمعیت شناختی و کیفیت زندگی و حمایت اجتماعی، جمع آوری گردید. داده های این مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS vol.19 و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های همبستگی پیرسون، تی تست و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته های پژوهش: کیفیت زندگی در 33/57 درصد آزمودنی ها و کارکردهای حمایت اجتماعی در 58 درصد آزمودنی ها نامطلوب بود و بین این دو متغیر رابطه مستقیم و معنی دار آماری وجود داشت(P=0.01). در زیر شاخه های کیفیت زندگی بعد جسمی در 33/45 درصد و بعد روانی در 67/60 درصد بیماران نامطلوب بود در حالی که 33/43 درصد در بعد اجتماعی از کیفیت زندگی مطلوب برخوردار بودند، در بین ابعاد حمایت اجتماعی بیشترین حمایت مطلوب مربوط به بعد منابع ساختاری حمایت اجتماعی (33/47 درصد) بود، و در بین منابع ساختاری حمایت اجتماعی، عضویت گروهی(P=0.001، B=0.25) و شبکه اجتماعی(P=0.001، B=0.27) با کیفیت زندگی رابطه مستقیم و معنی دار مشاهده گردید.
با توجه به این که در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد ابعاد جسمی و روانی کیفیت زندگی با حمایت اجتماعی رابطه مستقیمی داشتند توصیه می شود مسئولین و خانواده بیماران توجه لازم را در افزایش سرمایه و حمایت های اجتماعی در بیماران داشته باشند که به دنبال آن کیفیت زندگی آنان نیز افزایش پیدا کند.