عملکرد، حساسیت به آسیت، و بازده اقتصادی در جوجه های گوشتی تحت تاثیر برنامه خوراک دهی متناوب آردی حبه

تاثیر شش نوع برنامه خوراک دهی متناوب آردی حبه بر عملکرد و حساسیت به آسیت با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی در پنج تکرار و 16 پرنده در هر تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1. جیره آردی، 2. جیره آردی حرارت دیده، 3. جیره آردی در دوره های آغازی و رشد و در ادامه جیره حبه، 4. جیره آردی در دوره آغازی و در ادامه جیره حبه، 5. جیره حبه، و 6. جیره حبه آرد شده است. تغذیه جیره حبه در کل دوره پرورش، مصرف خوراک و وزن را افزایش داد و موجب بهبود ضریب تبدیل شد، اما حساسیت به آسیت افزایش یافت (01/0>P). جیره های آردی در تمام دوره پرورش کمترین افزایش وزن و نامناسب ترین ضریب تبدیل غذایی را ایجاد کردند (01/0>P). مصرف جیره حبه در دوره پایانی با مصرف حبه در کل دوره و یا دوره های رشد و پایانی، ضریب تبدیل مشابه و مناسب تر از جیره های آردی داشت (01/0>P). مصرف جیره های آردی در چهار هفته ابتدایی یا در کل دوره، حساسیت به آسیت را به طور معنی داری کاهش داد و با افزایش طول دوره تغذیه از جیره حبه این شاخص افزایش داشت (01/0>P). در گروه های دریافت کننده جیره حبه کمترین هزینه خوراک برای تولید یک کیلوگرم وزن زنده و بالاترین سود ناخالص به دست آمد (05/0>P). به منظور استفاده از مزایای جیره حبه و اجتناب از بروز تلفات زیاد و کاهش حساسیت به آسیت تغذیه جیره آردی در دوره آغازی و استفاده از خوراک حبه در ادامه توصیه می شود.