ارزیابی برخی پاسخ های فیزیولوژیکی و رشدی سه ژنوتیپ مختلف گردو نسبت به بیکربنات آب آبیاری

به منظور بررسی اثر بیکربنات سدیم آب آبیاری بر صفات رشدی و فیزیولوژیکی ژنوتیپ های گردو، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو فاکتور بیکربنات سدیم در 3 سطح (صفر، 20 و 40 میلی مولار) و ژنوتیپ های گردو در 3 سطح شامل: ژنوتیپ محلی A؛ ژنوتیپ های وحشی B و C در قالب طرح کاملا تصادفی انجام گرفت. در این پژوهش اثر غلظت های مختلف بیکربنات بر روی صفات مختلفی نظیر رشد رویشی، خصوصیات فتوسنتزی، تنظیم کننده های اسمزی و غلظت عناصر معدنی بافت گیاهی هر یک از ژنوتیپ ها بررسی شد. نتایج نشان داد که وجود بیکربنات کلیه صفات مطالعه شده را تحت تاثیر قرار داد و اختلاف این اثر در بین سه ژنوتیپ به وضوح قابل مشاهده بود. مقدار آهن در اندام هوایی صرف نظر از نوع ژنوتیپ کاهش یافت. کمترین میزان کاهش (17/15 درصد) آهن اندام هوایی در غلظت 40 میلی مولار بیکربنات مربوط به ژنوتیپ A بود. کمترین درصد کاهش در کلروفیل بر اثر بیکربنات در مقایسه با شاهد در گیاهان ژنوتیپ A مشاهده شد. نتایج نشان داد که گردو جزء آن دسته از محصولات باغی است که حساسیت زیادی به بیکربنات آب آبیاری دارد، به طوری که از تیمار 20 میلی مولار به بعد رشد گیاهان کاهش یافت. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، ژنوتیپ A بیشترین میزان تحمل به بیکربنات و نیز رشد رویشی بهتری در چنین شرایطی داشت، هر چند بین گیاهان ژنوتیپ B و C اختلاف معنا داری مشاهده نشد. بنابراین، می توان ژنوتیپ A را به منزله ژنوتیپ متحمل به بیکربنات آب آبیاری در مقایسه با دو ژنوتیپ دیگر معرفی کرد.