تاثیر زمانبندی های مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری های الکتروفیزیولوژیک عضلات پای مردان ورزشکار

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر زمانبندی های مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری الکتروفیزیولوژیک عضلات پای مردان ورزشکار بود.
36 مرد ورزشکار به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. پیشآزمون شامل اندازه گیری متغیرهای آنتروپومتریک و ثبت فعالیت الکتریکی عضلات پا بود. سپس، آزمودنی ها به چهار گروه شامل موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. بعد از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین پسآزمون انجام شد. تغییرات بین گروهی با روش آماری ANCOVA و آزمون تعقیبی LSD و تغییرات درون گروهی با آزمون t زوجی تجزیه و تحلیل شد.
یافته های مطالعه حاضر افزایش معنیدار فعالیت عصبی-عضلانی عضلات همسترینگ، عضلات دوقلو و عضله سرینی بزرگ در فاز پرش و عضلات چهار سران و همسترینگ در فاز فرود را با هر سه تمرین پلایومتریک با زمانبندی سنتی، موجی روزانه و موجی هفتگی نشان داد. همچنین، نسبت فعال سازی مشترک عضلات چهارسران به همسترینگ، چهارسران به دوقلو و چهارسران به سرینی کاهش معنی داری با هر سه زمانبندی تمرین پلایومتریک داشت . بین سه مدل زمانبندی تمرین تفاوت معنی داری در نسبت فعالسازی وجود نداشت .
هر سه مدل زمانبندی تمرین پلایومتریک باعث بهبود سازگاری های عصبی-عضلانی شد و تفاوت معنی داری بین مدل های زمانبندی وجود نداشت. بنابراین، بار حجمی کل تمرینات پلایومتریک بسیار مهم تر از تغییرات در شدت و حجم برای بهبود سازگاری های عصبی-عضلانی میباشد.