ارزیابی بهبود مقاومت خزشی مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای با استفاده از پلیمرهای الاستومر ترموپلاستیک و تختلاط پلیمر با مخلوط آسفالتی

امروزه در دنیا از مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای برای مقابله با شیارشدگی استفاده می شود. بخش درشت دانه ی این نوع مخلوط با برقراری تماس سنگدانه ای بار محورها را تحمل می کند و آن را به لایه ی زیرین انتقال می دهد. قسمت ریزدانه، فیلر، قیر و افزودنی ها (الیاف و پلیمر) در مخلوط نقش پرکننده ی فضای خالی درشت-دانه را ایفاء می کند. در این میان قیر وظیفه ی در کنار هم نگه داشتن سنگدانه های درشت را نیز دارد و چون قیر خالص به تنهایی قادر به انجام این کار نیست، استفاده از افزودنی ها ضرورت می یابد. افزودنی ها به دو دسته ی الیاف و پلیمر تقسیم می شوند. در این تحقیق به منظور جلوگیری از ریزش قیر در حین ساخت از الیاف سلولزی استفاده شده است. به کارگیری پلیمر های الاستومر-ترموپلاستیک موجب افزایش مقاومت شیارشدگی در دماهای بالا می شود. خاصیت الاستومری موجب بازگشت پذیر شدن تغییرشکل ها و خاصیت ترموپلاستیک موجب افزایش درجه ی عملکردی قیر می شود. به منظور بهبود مقاومت شیارشدگی، کوپلیمر های پلی اتیلن در درصدهای 3 ، 5 ، 7 و کوپلیمرهای اتیلن-وانیل-استات در 4 ، 8 ، 12 درصد استفاده شدند. این پلیمرها را می توان در حین ساخت به مخلوط اضافه کرد. این روش اختلاط پلیمر در مخلوط های آسفالتی در ایران رایج است و در این پژوهش به کار گرفته شده است. برای مقایسه، آزمایش خزش دینامیکی نامحصور بر روی نمونه های شاهد و اصلاح شده انجام شد. با انتخاب دمای 50 درجه ی سانتی گراد به عنوان دمای انجام آزمایش خزش و سطح تنش KPa450 به عنوان تنش انحرافی، ضمن ارزیابی مخلوط ها در دمای بالا، شرایط بار گذاری محورهای سنگین نیز شبیه سازی شده است. مقایسه ی نتایج مشخص کرد که چنانچه پلی اتیلن به صورت مستقیم به مخلوط در حین ساخت اضافه شود، بهبودی در مقاومت شیارشدگی حاصل نمی-شود. مقایسه ی نتایج خزش دینامیکی مخلوط های اصلاح شده با استایرن-بوتادین-استایرن و اتیلن- وانیل- استات نیز مشخص کرد که اتیلن-وانیل-استات در درصد های 8 و 12 مقاومت شیارشدگی ای برابر برابر 4 و 6 درصد استایرن-بوتادین-استایرن دارد.