هسپریدین به عنوان یک محافظ پرتوی طبیعی

با وجود کاربرد روزافزون تابش یونیزان در روش های تشخیصی و درمانی پزشکی، توسعه ی عوامل محافظ پرتویی جهت تعدیل آسیب بافت های نرمال، حائز اهمیت جلوه می کند. از یک سو سمیت ذاتی ترکیبات محافظ پرتویی مصنوعی و از سوی دیگر تایید سمیت اندک ترکیبات طبیعی بنابر سابقه ی طولانی مدت استفاده در طب؛ لذا محققان زیادی به بررسی قابلیت های محافظ پرتویی ترکیبات طبیعی روی آورده اند. هسپریدین متعلق به دسته فلاوانون از خانواده ی فلاوانوئیدها است که به وفور در رژیم غذایی انسان یافت می شود و اثرات سودمند بسیاری برای آن ذکر شده است. از قابلیت های هسپریدین می توان به اثرات آنتی اکسیدانی، ضد التهابی، ضد سرطانی، ضد آسیب ژنتیکی و محافظ پرتویی اشاره نمود. اگرچه هسپریدین اثر محافظتی کمتری در مقایسه با ترکیبات مصنوعی دارد اما سمیت کمتر و قابلیت تجویز خوراکی آن، باعث شده است که بتوان آن را به عنوان یک رادیوپروتکتور مناسب در بیماران رادیوتراپی، پرتو کاران، فضانوردان و حتی عموم جامعه پیشنهاد نمود. در این مقاله خلاصه ای از مطالعات اخیر پژوهشگران بر مزایا و معایب تجویز هسپریدین ارائه می گردد.