سنگ نگاری، دما فشارسنجی و ژئوشیمی پیکریت های دره ده (خاور افیولیت ملانژ نایین)

در منطقه دره ده (در خاور افیولیت ملانژ نایین) پیکریت ها درون زمینه ای از پریدوتیت های گوشته دیده می شوند. بر پایه مطالعات سنگ نگاری و شیمی کانی ها، این پیکریت ها شامل الیوین (کریزولیت)، کلینوپیروکسن (دیوپسید) و ارتوپیروکسن (انستاتیت) با بافت کومولایی و درصد بسیار کمی (کمتر از 10 درصد حجمی) پلاژیوکلاز و کروم اسپینل به عنوان کانی های فرعی هستند. کاربرد روش های زمین دمافشارسنجی کلینوپیروکسن نشان دهنده دمای تعادلی نزدیک به 1040 تا 1205 درجه سانتی گراد و فشار 6/8 کیلوبار برای تبلور کلینوپیروکسن درون مذاب است. تشکیل کانی های آمفیبول و تالک و نیز نتایج دمافشارسنجی آمفیبول (در حدود 675 تا 700 درجه سانتی گراد و 8/4 تا 5/6 کیلوبار) نشان می دهد که این سنگ ها پس از تشکیل، همانند پریدوتیت های گوشته ای میزبانشان، در ژوراسیک درجاتی از دگرگونی ناحیه ای در حد رخساره آمفیبولیت را تحمل کرده اند. شیمی سنگ کل و ترکیب کروم اسپینل نیز موید رخداد درجات بالای ذوب بخشی گوشته و واکنش های پیشرونده مذاب بالاآمده/سنگ دیواره در یک محیط فرافرورانش (سوپراسابداکشن) هستند که در آن، مذاب تولییتی تشکیل شده است. در هنگام تشکیل چنین مذاب بالاآمده ای، طی ریزش بلورهای الیوین، پیروکسن ها و کمی پلاژیوکلاز اینترکومولوس از مذاب اولیه، پیکریت ها با بافت کومولایی درون پریدوتیت های گوشته تشکیل شده اند.