ارتباط دمای بین پاسی- ضخامت فلزپایه- ریزساختار و ترکیدگی فلزجوش راسب شده از الکترود سلولزی E8010-P1
در پژوهش حاضر حساسیت به ترکیدگی فلزجوش راسب شده از الکترود E8010-P1 روی فلزپایه St-52 برحسب تغییرات ضخامت فلزپایه، ریزساختار فلزجوش و دمای بین پاسی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. بدین منظور نمونه های جوشکاری شده در شرایط مختلف (ضخامت فلزپایه و دمای بین پاسی متفاوت) مطابق با دستورالعمل بوهلر (SEP-1390) تحت آزمون خمش واقع شدند. بررسی های انجام شده حاکی از افزایش حداقل دمای بین پاسی لازم برای جلوگیری از ترکیدگی فلزجوش E8010-P1 از 80 C به 120 C با افزایش ضخامت فلزپایه از 20mm به 30mm بود. افزایش دمای بین پاسی علاوه بر کاهش سرعت سردشدن ناحیه جوشکاری و در نتیجه کاهش تنشهای جوشی، موجب کاهش اثر تبریدی (heat sink) فلزپایه شده که در نهایت کاهش حساسیت به ترکیدگی فلزجوش را باعث می شود. مطالعات ساختاری نیز نشان داد که عامل اصلی ترکیدگی فلزجوش E8010-P1 ایجاد فازهای نامطلوب از قبیل فریت مرزدانه ای و ویدمن اشتاتن در فلزجوش می باشد. به علاوه مدت زمان سردشدن بهینه در محدوده دمایی 800-500 C (∆t8/5) جهت اطمینان از عدم ترکیدگی فلزجوش مذکور، 180±10s تعیین گردید.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.