مقایسه اثربخشی دارودرمانی، تمرین های ادراکی- حرکتی و درمان ترکیبی بر کارکردهای توجهی کودکان 12 - 6 ساله با اختلال کمبود توجه- بیش فعالی

هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثربخشی دارودرمانی، تمرین های ادراکی- حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان 12-6 ساله با اختلال کمبود توجه-بیش فعالی است. در این مطالعه نیمه تجربی 3 گروه 12 نفره دختر و پسر (6-12سال) با اختلال کمبود توجه-بیش فعالی به صورت دردسترس و براساس پیش آزمون انتخاب شدند. ابزار این پژوهش، پرسش نامه کانرز والدین، سیاهه رفتاری کودکان و آزمون عملکرد مداوم بود. برنامه حرکتی منتخب که شامل تمرین های ادراکی – حرکتی بود به مدت 18جلسه در 6 هفته برای کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه-بیش فعالی اجرا و داروهای منتخب ریتالین و ریسپریدون مصرف شد. تحلیل داده ها با نرم افزار Spss16 انجام شد و از روش آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر جهت بررسی تاثیر هر روش بر آزمودنی ها و تحلیل واریانس یک طرفه برای آزمون تفاوت میانگین نمرات آزمودنی ها در زیرمولفه های آزمون عملکرد مداوم برای مقایسه روش های مختلف درمانی استفاده شد. با سطح اطمینان 95 درصد در مولفه های آزمون عملکرد مداوم (نقص توجه، تکانشگری و زمان واکنش) قبل و بعد از اجرای روش های اختلاف معنی داری دیده شد. نتایج تحقیق وجود تفاوت معنی دار بین اثربخشی گروه های دارودرمانی، تمرین های ادراکی-حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان 6-12 ساله با اختلال کمبود توجه-بیش فعالی در سطح اطمینان 95 درصد را تایید نکرد و اثربخشی روش ها در مولفه های نقص توجه و زمان واکنش با روش های دیگر مشابه است. اما اثر روش ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی بر متغیر تکانشگری بیشتر است.