ارزیابی اثرات کرفس بر سمیت ناشی از دوکسوروبیسین در سلول های قلبی (H9c2)

دوکسوروبیسین یکی از مهم ترین داروهای شیمی درمانی در درمان تومورهای توپر می باشد که از طریق تولید رادیکال های آزاد و تخلیه ی آنتی اکسیدانت ها باعث سمیت قلبی می شود. بنابراین استفاده از ترکیبات آنتی اکسیدانت سبب کاهش سمیت سلول های قلبی می گردد. کرفس دارای ترکیباتی با خاصیت آنتی اکسیدانتی می باشد و انتظار می رود که بتواند سلول ها را در برابر آسیب اکسیداتیو ناشی از دوکسوروبیسین محافظت نماید. هدف از این مطالعه بررسی اثر کرفس برسمیت دوکسوروبیسین در سلول های قلبی می باشد.
سلول های قلبی (H9c2) به مدت 4 ساعت با غلظت های مختلف عصاره ی کرفس انکوبه شدند، سپس در حضور دوکسوروبیسن با غلظت 5 میکرومولار، تا 24 ساعت انکوباسیون ادامه یافت. میزان زنده ماندن سلول ها و تحریک آپوپتوز به ترتیب به کمک تست های رنگ سنجی MTT وPI مورد ارزیابی قرار گرفت.
عصاره ی کرفس در غلظت های 125 تا 500 میکروگرم بر میلی لیتر، میزان سمیت ناشی از دوکسوروبیسین را افزایش داد. همچنین کرفس در غلظت های 250میکروگرم بر میلی لیتر و 500 میکروگرم بر میلی لیتر آپوپتوز ناشی از دوکسوروبیسین را تحریک نمود.
نتایج نشان داد که استفاده از کرفس به تنهایی سمیتی بر سلول های قلبی نداشت اما عصاره نتوانست از سلول های قلبی در برابر سمیت ناشی از دوکسوروبیسین محافظت نماید. مکانیسم های مختلفی مانند افزایش تولید رادیکال های آزاد، افزایش بیان پروتئین های دخیل در آپوپتوز و افزایش دارو رسانی به سلول می توانند نقش داشته باشند.