بررسی تاثیر ترکیب مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و بلوک کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین بر پیشرفت بیماری کلیوی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در مقایسه با تجویز هر یک از این دو دارو به تنهایی

مهار سیستم رنین- آنژیوتانسین در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتی منجر به کاهش پروتئینوری و نیز کاهش سرعت پیشرفت نارسایی کلیه می گردد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر توام مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEIs یا Angiotensin converting enzyme inhibitors) و بلوک کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین (ARBs یا Angiotensin receptor blockers) بر پیشرفت بیماری کلیوی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در مقایسه با تجویز هر یک از این دو دارو به تنهایی بود.
90 بیمار مبتلا به نفروپاتی دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی در سه گروه دریافت کننده ی کاپتوپریل، لوزارتان و کاپتوپریل به همراه لوزاتان قرار گرفتند. پروتئینوری در فواصل زمانی قبل از شروع درمان، 2، 6 و 12 ماه و کلیرانس کراتینین در قبل و بعد از درمان در بیماران اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون های آماری Repeated measures ANOVA، Fisher''s least significant difference (Fisher''s LSD) و t Indipendent انجام شد.
پروتئینوری بیماران در تمامی گروه ها با مصرف دارو بهبود یافت و از شدت آن کاسته شد (001/0 > P). این کاهش، در گروه درمان ترکیبی بیشتر از سایر گروه ها بود (026/0 = P). کلیرانس کراتینین در هیچ یک از گروه ها، تفاوت معنی داری نداشت.
استفاده از دسته های دارویی ACEIS و ARBs در کاهش پروتئینوری در نفروپاتی دیابتی در دیابت نوع 2 موثر بود، اما درمان ترکیبی از این دو دسته ی دارویی به صورت معنی داری نتایج بهتری در کاهش پروتئینوری داشت. با این حال، استفاده از این داروها در بهبود کلیرانس کراتینین اثر قابل ملاحظه ای نداشت.