مروری جامع بر اختلال دست نویسی رشدی

دست نویسی یا نوشتن ترسیم دیداری از زبان گفتاری است. این مهارت برای موفقیت در مدرسه و دانشگاه، بیشتر مشاغل و فعالیت های فردی و اجتماعی لازم و ضروری است. اختلال نوشتن یا دیسگرافیا به عنوان اختلال در بیان نوشتاری تعریف می شود درحالیکه از دانش آموز انتظار می رود با توجه به سن، هوش و وضعیت آموزشی، عملکرد مناسبی داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی ابعاد و عوامل بروز اختلال نوشتن و معرفی راهکارهای مناسب برای ارزیابی و درمان به درمانگران و متخصصین آموزشی می باشد.
برای تدوین این مقاله به منابع مربوط از سال های 1992 تا 2014 میلادی استناد گردیده است. به این منظور با استفاده از واژه های Handwriting، Poor Writer، Dysgraphia، Randomized Clinical Trial، Evaluation و Intervention و واژه های فارسی دست نویسی، اختلال نوشتن رشدی، ارزیابی، مداخله، تحقیقات مداخله ای
در بانک های اطلاعاتیPub Med ، Science Direct،Scopus ،Google Scholar ، MAGIRAN و SID یک جستجوی جامع صورت پذیرفته است و در مرحله ی اول، 99 مقاله ی مرتبط با موضوع، انتخاب گردید. بر مبنای یک روش گزینشی هدفمند، 51 مقاله انتخاب گردیده است که در کنار سه کتاب، منابع این تحقیق محسوب می شود.
ابزارهای ارزیابی استاندارد متعددی در دسترس می باشد. آزمون جامع و استاندارد فارسی که بتوان از آن برای ارزیابی عملکرد نوشتن دانش آموزان استفاده نمود در ایران موجود نمی باشد. درمان به روش های متعدد انجام می شود. اما تعداد تحقیقات مداخله ای به خصوص مداخلات مبتنی بر کار و فعالیت محدود می باشد.
استفاده از ابزارهای مناسب برای ارزیابی و تلفیقی از رویکردهای مختلف در قالب مطالعات کارآزمایی بالینی به درمانگران و متخصصین حیطه آموزش سفارش می گردد.