دروغ گویی در انتخابات: اشکال، سطوح و پی آمدها

کاربرد زبان متاثر از موقعیت های اجتماعی است و زبان در درون روابط و رخ دادهای اجتماعی به کاربرده می شود. از آن جایی که کنش گران در شرایط نامتقارن اجتماعی قرار دارند و به خاطر امیال، منافع، و مواضع متفاوت و نامتقارن اجتماعی دچار تضادهای مختلفی می شوند، از زبان در این شرایط تضادآمیز برای نیل به مقاصد خود بهره می گیرند. زبان گاهی برای شکل دهی وفاق و هم آهنگی و رفع تضاد به کار برده می شود و گاهی برای تثبیت و تعمیق و تداوم تضادهای اجتماعی مورد استفاده قرار می گیرد. لذا برخلاف آن چه در بادی امر به نظر می رسد، کاربرد زبان بیش از آن که تابع آموزه های دینی و اصول اخلاقی باشد، تابع موقعیت های اجتماعی است. انتخابات یکی از مجال ها و موقعیت های بروز عدم تقارن اجتماعی و تضادها و نیز نوعی بزنگاه سیاسی برای پی گیری منافع و امیال و تثبیت یا ارتقای مواضع اجتماعی است. لذا به طور عادی می توانیم انتظار داشته باشیم که کنش گران سیاسی در شرایط انتخاباتی از دروغ گویی برای پی گیری و نیل به اهداف خود بهره ببرند. در چنین شرایطی، دروغ گویی در اشکال و سطوح متفاوتی خود را نمایان می سازد. این مقاله اشکال و پی آمدهای دروغ گویی را در انتخابات در سه سطح خرد، میانی، و کلان مورد بحث و بررسی قرار داده است و با مراجعه به اسناد و منابع منتشر شده، مصادیقی از دروغ گویی را مطابق با مقوله های مورد بحث، ارایه می کند. با این همه، این مقاله چنین رفتاری را اگرچه در مجال های انتخاباتی رایج و شایع می داند اما آن را به عمل کرد تمامی کنش گران سیاسی تعمیم نمی دهد و چنین تعمیمی را نابه جا می داند.