فراوانی ژن های کد کننده ی آنزیم های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری در بخش سوختگی در جنوب غربی ایران

استافیلوکوکوس اورئوس از مهم ترین پاتوژن های بیمارستانی در بیماران سوختگی محسوب می گردد. یکی از مهم ترین مشکلات در ارتباط با درمان عفونت های استافیلوکوکوس اورئوس، مقاومت به آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزید ی است. هدف از مطالعه ی حاضر تعیین فراوانی ژن های کد کننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران سوختگی بود.
در این مطالعه مقطعی، تعداد 81 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه سوختگی بیماران بستری شده در بیمارستان طالقانی شهر اهواز جمع آوری گردید. برای بررسی مقاومت به متی سیلین، از روش ملکولی واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و تکثیر ژن mecA استفاده گردید. الگوی حساسیت ضد میکروبی ایزوله ها به 11 آنتی بیوتیک با روش دیسک آگار دیفیوژن مختلف بررسی شد. فراوانی ژن های کد کننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی aac(6’)-Ie-aph(2’’)-I، aph(3’)-IIIa و ant(4’)-Iaبا استفاده از روش multiplex-PCR بررسی گردید.
بیش ترین میزان مقاومت به پنی سیلین (53/97 درصد)، اریترومایسین (78/77 درصد) و سیپروفلوکساسین (54/76 درصد) دیده شد. هیچ کدام از ایزوله ها به ونکومایسین مقاوم نبودند. 65/87 درصد ایزوله ها مقاوم به متی سیلین (MRSA) بودند. در بین ایزوله های مقاوم به آمینوگلیکوزیدها، ژن aac(6’)-Ie-aph(2’’)-I بالاترین میزان فراوانی را داشت، به طوری که از 63 ایزوله مقاوم، 03/46 درصد به طور هم زمان دارای ژن aac(6’)-Ie-aph(2’’)-I و ژن aph(3’)-IIIa بودند و 57/28 درصد فقط دارای ژن aac(6’)-Ie-aph(2’’)-I بودند. ژن ant(4’)-Ia در هیچ کدام از این ایزوله ها یافت نشد.
استنتاج: با توجه به فراوانی بالای ایزوله های MRSA و هم چنین درصد بالای ژن های کدکننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس ارئوس جدا شده از منابع بیمارستانی، نظارت مستمر بر فرایندهای کنترل عفونت بیمارستان جهت جلوگیری از گسترش باکتری های مقاوم در محیط و انتقال آن به بیماران ضروری است.