تشخیص مولکولی و ارزیابی جنبه های اپیدمیولوژیکی دایروفیلاریا ایمی تیس در سگ های شهرستان تبریز و حومه

دایروفیلاریا ایمی تیس یکی از مهم ترین نماتودهای بیماری زای مشترک بین انسان و گوشتخواران، به ویژه سگ، بوده و باعث بیماری زئونوز دایروفیلاریازیس در انسان و سگ می شود. تشخیص آلودگی عمدتا از طریق روش های مختلف میکروسکوپی و سرولوژیکی و اخیرا به روش مولکولی انجام می شود. هدف از مطالعه حاضر برآورد دقیق آلودگی انواع سگ ها در شهرستان تبریز و حومه به دایروفیلاریا ایمی تیس با استفاده از روش مولکولی و تعیین فاکتورهای خطر اپیدمیولوژیکی موثر در شیوع آلودگی بود.
در این مطالعه توصیفی، در مجموع 121 قلاده سگ شامل سگ های گله، خانگی، نگهبان، تجاری و ولگرد با گروه های سنی زیر 2 سال، 4-2 سال و بالای 4 سال از مناطق مختلف شهرستان تبریز برای نمونه گیری انتخاب و از ورید سفالیک آن ها نمونه خون اخذ گردید. پس از استخراج DNA، برای تشخیص و برآورد آلودگی قطعه ای به طول 432 جفت باز از ژن 18s rRNA انتخاب و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی تکثیر شد.
از 121 نمونه خون اخذ شده، 14 نمونه (6/11 درصد) (عمدتا سگ گله) از نظر دایروفیلاریا ایمی تیس مثبت بودند. در آنالیز آماری داده ها، صرفا شیوع آلودگی بر اساس مناطق مختلف جغرافیائی (036/0= p) دارای اختلاف معنی دار بود.
استنتاج: علی رغم پیشرفت های چشمگیر در کنترل و پیشگیری بیماری های انگلی، آلودگی به دایروفیلاریا ایمی تیس در جمعیت سگ های استان آذربایجان شرقی هم چنان وجود دارد و توصیه می شود یک توجه ویژه توسط صاحبان دام و مسئولین بهداشتی در ارتباط با حفاظت سگ ها در برابر آلودگی به این انگل مهم و احیانا انتقال آن به جوامع انسانی مبذول شود.