تاثیر بلندمرتبه سازی بر انعطاف پذیری محیط و پایداری آن

انعطاف پذیری و پایداری محیط، از کیفیت های پراهمیت در طراحی معماری و طراحی شهری می باشند. ارتفاع ساختمان های بلند می تواند تاثیرات قابل ملاحظه ای بر این دو کیفیت بگذارد. طبق مطالعات انجام شده، توسعه عمودی یکی از راهکارهای دست یابی به پایداری محیط به شمار می رود. از سوی دیگر، کاهش انعطاف پذیری طبقات با افزایش ارتفاع ساختمان، یکی از چالش های موجود در حوزه بلندمرتبه سازی است. راهکارهایی از سوی طراحان برای تحقق انعطاف پذیری و پایداری در بنا به طور نسبی پیشنهاد شده که در بعضی موارد به موازات و در راستای هم هستند و در موارد دیگر با هم تناقض دارند. با توجه به مطالب ارائه شده، ضرورت پرداختن به مبانی نظری بلندمرتبه سازی و تبیین رویکرد طراحی آن با عنایت به معیارهای انعطاف پذیری و پایداری مشخص می شود. لازم به ذکر است که طی بررسی های انجام شده در زمینه انعطاف پذیری و پایداری، محیط در معنای عام آن مورد بحث قرار گرفته است و برخی مباحث مطرح شده قابل به کارگیری در محیط های داخلی و خارجی هستند. در اینجا پرسشی که مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته است. چگونگی تقابل افزایش میزان پایداری بنا و کاهش کیفیت انعطاف پذیری آن با افزایش ارتفاع می باشد. این مساله با بررسی و مقایسه زیر مجموعه های تشکیل دهنده هریک از این دو عامل تبیین می شود. فرض بر آن است که با به کاربردن پاره ای راهکارها و رعایت برخی ملزومات در مطالعات و طراحی، می توان انعطاف پذیری بنا را در راستای پایداری آن با افزایش ارتفاع ساختمان، به حد مطلوبی رساند. در این نوشتار سعی شده در ابتدا طی مطالعات جداگانه ای، به گونه ای اجمالی از دیدگاه نظری به مفاهیم انعطاف پذیری و پایداری پرداخته شود و در ادامه، با رویکرد تحلیلی- توصیفی با روش مطالعات کتابخانه ای، از طریق تطبیق و قیاس این دو مفهوم، راهکارهایی برای حفظ میزان مناسب انعطاف پذیری بنا با افزایش ارتفاع آن پیشنهاد شود.