بررسی رابطه دلبستگی محیطی با میزان سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش آموزان سال اول دبیرستان شهرستان ورامین

دلبستگی محیطی، به پیوند عاطفی بین فرد و محیط اطلاق می شود. این مفهوم تجارب زندگی افراد را به میزان قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهد. فردی که به محیطش دلبسته است، احساسات مثبتی، نظیر: شادی و رضایت نسبت به محیط و مردمش دارد. بروز چنین احساساتی نه تنها منجر به سلامت روان بلکه افزایش سازگاری آن ها می شود. پژوهش حاضر، با بررسی دلبستگی محیطی، استنتاجاتی درباره پیامدهای دلبستگی محیطی بر سلامت روان و سازگاری اجتماعی دارد، تا اهمیت محیط زندگی و به تبع آن آثار معماران را در سازگاری و سلامت روان انسان نشان دهد. یکی از نظریه هایی که درباره روابط عاطفی بین انسان و محیط نقش تبیی نکننده دارد، نظریه دلبستگی است. دلبستگی به محیط، عاملی تعیین کننده و اثرگذار در سازگاری و سلامت روان است. با توجه به اثرگذاری دلبستگی به محیط بر جنبه های مختلف رفتار انسان و اهمیت و ضرورت سلامت روان و سازگاری اجتماعی به خصوص در نوجوانان، پژوهش حاضر به محققین امکان می دهد، تا نقش عوامل مرتبط با سلامت روان و سازگاری اجتماعی را به طور گسترده تر در رابطه با محیط مورد بررسی قرار دهند. در بررسی حاضر، نمونه ای شامل 340 نفر دانش آموز دختر و پسر (پسر 170 نفر و دختر 170 نفر) به روش نمونه گیری تصادفی از مناطق مختلف شهر ورامین انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه دلبستگی محیطی (AE)، پرسشنامه سلامت روان (GHQ) گلدبرگ، پرسشنامه سازگاری اجتماعی(CTP) و یک پرسشنامه جمعی تشناختی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی، آزمون مستقل t و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. نتایج نشان دادند که دلبستگی محیطی با برخی از مولفه های سلامت روان و سازگاری اجتماعی همبستگی معنی داری دارد. به طورکلی دلبستگی مکانی، اجتماعی و دلبستگی کلی دختران در سطح خانه بیش تر از پسران است. به علاوه نوجوانان در وضعیت اقتصادی- اجتماعی پایین از دلبستگی محیطی بیشتری برخوردار هستند.