دیدگاه های حدیثی علامه طباطبایی در تفسیر المیزان

از تفسیر «المیزان» در میان تفاسیر فریقین می توان به عنوان ژرف ترین تفسیر یاد کرد که دیدگاه ها و آموزه های ارزشمندی در زمینه های مختلف در عرصه ی دین شناخت در آن انعکاس یافته است. یکی از عرصه هایی که در این تفسیر مورد توجه قرار گرفته علوم و معارف حدیثی است که با عنوان «بحث روایی» در پایان مباحث تفسیری آیات آمده است. نگریستن پیرامون این مباحث، عمق اندیشه های علامه طباطبایی در حوزه ی حدیث پژوهی را نشان می دهد. نگارندگان در این مقاله، دیدگاه های حدیثی علامه را در پنج محور مورد بررسی قرار داده است که عبارتند از: 1) نقش روایات در تفسیر؛ 2) جایگاه خبر واحد در روایات معارف؛ 3) حمل روایات تفسیری اهل بیت&به جری و تطبیق؛ 4) عدم حجیت روایات تفسیری صحابه و تابعان؛ 5) ضرورت نقد روایات ضعیف یا مجعول. بر اساس این دیدگاه ها علامه طباطبایی معتقد است که قرآن در تفسیر خود نیازی به روایات نداشته و روایات نقش تعلیمی نسبت به قرآن دارند. ایشان خبر واحد در حوزه ی معارف را فاقد حجیت می داند و بر این باور است که شماری از روایات ناظر به فضایل اهل بیت& باید بر جری و تطبیق حمل شوند. علامه، روایات تفسیری صحابه و تابعان را فاقد حجیت می داند و بر ضرورت نقد روایات ضعیف یا مجعول بر اساس معیارهای نقد سندی و متنی تاکید دارد.