تاثیر درمان نامیدن بدون خطا بر اختلال نامیدن یک سالمند زبان پریش

آسیب نامیدن یکی از رایج ترین مشکلاتی است که افراد زبان پریش و درمانگران با آن درگیرند. با توجه به تاثیر مخرب آنومی بر کارآیی ارتباطی بیماران، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان نامیدن بدون خطا بر توانایی نامیدن در یک بیمار زبان پریش صورت پذیرفت.
آزمودنی به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد. این پژوهش مداخله ای تک آزمودنی با طرح خط پایه- درمان- خط پایه، روی خانمی 69 ساله که به زبان پریشی بروکا با شدت متوسط و خطاهای واجی مبتلا بود، انجام شد. شرکت کننده باسواد، راست دست و فارسی زبان بود و مشکلات حرکتی شدید و نقایص درک شنیداری قابل توجهی نداشت. بیمار به مدت 10 جلسه با روش نامیدن بدون خطا از طریق قرارداد درمانی رایمر و همکاران (2012) تحت درمان قرار گرفت. در این روش به بیمار فرصت های متعددی برای تمرین نام صحیح تصویر از طریق تکرار و خواندن شفاهی داده شد، در حالی که از بروز خطا حین آموزش اجتناب می شد.
در این بیمار اندازه اثر در تکلیف نامیدن در مواجهه پس از ارائه مداخله به ترتیب برای کلمات آموزشی و کنترل 42/5 و 38/2 به دست آمد. شیب تغییرات درصد پاسخ های صحیح به ترتیب برای کلمات آموزشی و کنترل 6/7 و15/4 بود. پیشرفت در نامیدن کلمات آموزشی و کنترل که یک هفته بعد بررسی گردید، همچنان در سطح بالاتر از خط پایه حفظ شد. همچنین در نمرات آزمون های زبان پریشی و نامیدن پس از درمان پیشرفت دیده شد.
بر اثر درمان نامیدن بدون خطا در این پژوهش، بیمار در نامیدن اسامی مجموعه آموزشی پیشرفت معناداری نشان داد، اما تعمیم بهبودی به کلمات کنترل چشم گیر نبود. می توان این یافته ها را این گونه تعبیر کرد که ممکن است این روش به عنوان یک قرارداد درمانی در دیگر بیماران زبان پریش فارسی زبان دارای آنومی نیز مفید باشد