رویکرد قانون مجازات اسلامی جدید در مبنای مسئولیت پزشک

مسئولیت پزشک در قوانین موضوعه ایران مورد بررسی دقیق قرار نگرفته است و قانون مسئولین مدنی ایران و همچنین قانون مجازات اسلامی پیشین با توجه به اهمیت این مسئولیت، آنرا مورد عنایت قرار نداده اند. ماده 319 قانون مجازات پیشین بر خلاف انتظار عمومی ظاهرا تعهد پزشک را تعهد به نتیجه قرار داده بود و نقض آنرا تقصیر به شمار آورده بود. بعبارت دیگر قانون مجازات اسلامی پیشین مبنای مسئولیت محض یا مسئولیت بدون تقصیر را برای پزشک که منطبق بر نظر بسیاری از فقهای امامیه بود را در نظر گرفته بود.
اما قانون مجازات جدید در باب مسئولیت پزشک بیان داشته است که در صورت عدم اثبات تقصیر وی یا اخذ برائت از مسئولیت مبری می داند و برای مسئولیت پزشک اثبات تقصیر وی لزومی ندارد گرچه پزشک می تواند اثبات عدم تقصیر خود را نماید. در قانون مجازات اسلامی جدید بر خلاف قانون مجازات پیشین مسئولیت پزشک بر مبنای تقصیر قرار داده شده است اما نه تقصیری که از قبل اثبات شده باشد بلکه تقصیر مفروض، بطوری که خلاف آن قابل اثبات است.
علی ایحال در این مقاله به شرح این مطلب می پردازیم که مسئولیت پزشک مبتنی بر نظریه خطر بوده یا بر پایه نظریه تقصیر است؟ و همچنین مبنای مسئولیت پزشک را در قانون مجازات اسلامی جدید بر پایه کدام نظریه بنا نهاده شده است؟