تاثیر محلول پاشی متانول و سولفات منگنز بر میزان و اجزای اسانس بادرنجبویه (Melissa officinalis L.)

بادرنجبویه از گیاهان دارویی با ارزش و متعلق به تیره نعناعیان می باشد. به منظور بهینه کردن سیکل تولید متابولیت های ثانویه این گیاه در این پژوهش اقدام به کشت و بررسی تولید ماده خشک و میزان سنتز ترکیبات دارویی آن بوسیله اعمال تیمارهای متانول و سولفات منگنز شد.
با توجه به فراهم آوردن شرایط افزایش توان فتوسنتزی از طریق منبع جدید کربن و ریز مغذی منگنز و کاهش هدررفت انرژی های متابولیکی می توان انتظار افزایش مقدار مواد موثره را داشت که با تعیین بهترین توصیه محلول پاشی متانول و استفاده از سولفات منگنز بر روی گیاه مذکور حاصل خواهد شد.
این آزمایش در سال 1392 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اجرا شد. این طرح در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 12 تیمار و سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل چهار سطح الکل متانول (صفر، 10، 20، و 40 درصد حجمی) و سه سطح سولفات منگنز (صفر، 5/0 و 1 گرم بر لیتر) بود. محلول پاشی متانول بعد از کاشت نشاء و استقرار گیاهچه ها سه مرتبه با فاصله 15 روز و در اواسط روز انجام شد و محلول پاشی منگنز یکبار در اولین نوبت محلول پاشی متانول صورت گرفت. با آغاز گلدهی اندام برداشت شد و اسانس گیری از اندام هوایی به عمل آمد. اسانس های هر تیمار توسط دستگاه GCوGC/MS آنالیز شد.
طبق نتایج حاصل از جدول تجزیه واریانس، اثر متقابل متانول و سولفات منگنز بر درصد و عملکرد اسانس در سطح1 درصد معنی دار بود.
نتایج حاصل از بررسی طیف های GC وGC/MS نشان داد که بیشترین درصد ترکیب های تشکیل دهنده اسانس بادرنجبویه مربوط به کاربرد همزمان متانول 40 درصد حجمی و سولفات منگنز 5/0 گرم بر لیتر بود.