حساسیت کروموزومی لنفوسیت های بیماران سرطان سر و گردن نسبت به تابش با اشعه گاما در محیط آزمایشگاهی توسط دو روش میکرونوکلوئوس و G2

بر اساس گزارشات، افزایش فراوانی ناهنجاری های کروموزومی در سلول های خون محیطی، نشانه ای از استعداد ژنتیکی افراد در ابتلا به سرطان می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی ضایعات کروموزومی لنفوسیت های خون محیطی بیماران مبتلا به سرطان سر و گردن در مواجه با تابش اشعه رادیوتراپی در محیط آزمایشگاهی در مقایسه با گروه افراد سالم بود.
در یک مطالعه مورد-شاهدی، از اردیبهشت ماه 1391 تا بهمن ماه 1393، لنفوسیت های خون محیطی 101 نفر از بیماران مبتلا به سرطان سر و گردن پیش از درمان رادیوتراپی و 40 نفر از افراد گروه کنترل سالم با عدم ابتلا به هیچ گونه بیماری جسمی و روانی جمع آوری گردید. این افراد به درمانگاه رادیوتراپی انستیتو کانسر واقع در مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) در تهران مراجعه نمودند. جهت بررسی ناهنجاری های کروموزومی، دو آزمون سنجش حساسیت کروموزومی، G2 و میکرونوکلوئوس به کار گرفته شد.
دو گروه مورد مطالعه از نظر شاخص های دموگرافیک همگون بوده و اختلاف آماری معناداری نداشتند. نتایج این بررسی نشان داد که در هر دو آزمون سنجش حساسیت کروموزومی، G2 و میکرونوکلوئوس، میانگین ضایعات کروموزومی بیماران بیشتر از این میانگین در گروه افراد سالم است (001/0P= و 05/0P=). ارتباط معناداری بین فراوانی ضایعات کروموزومی در بیماران و واکنش های بافتی زودرس و یا دیرهنگام در آن ها مشاهده نشد.
از یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که حساسیت کروموزومی لنفوسیت های بیماران مبتلا به سرطان سر و گردن نسبت به تابش اشعه گاما در محیط آزمایشگاهی از حساسیت کروموزومی به اشعه گاما در افراد سالم بیشتر است.