مقایسه نتایج درمان جراحی سندرم تونل کارپ با دو روش جراحی باز و جراحی با برش محدود به وسیله چاقوی Smillie

سندرم تونل کارپ یکی از شایع ترین بیماری هایی است که بیماران را به کلینیک های ارتوپدی می کشاند وامروزه جراحان زیادی تمایل به جراحی با برش محدود پیدا کرده اند لذا این مطالعه با هدف مقایسه نتایج درمانی جراحی باز با جراحی با برش محدود به وسیله چاقوی Smillie صورت گرفته است.
در این مطالعه آینده نگر 72 بیمار (98 عمل جراحی) مبتلا به سندرم تونل کارپال وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه جراحی باز (46 مورد) و جراحی با برش محدود با استفاده از چاقوی Smillie (52 مورد) قرار گرفتند. بهبود بالینی به وسیله پرسش نامه بوستون مورد ارزیابی قرار گرفت و بهبود الکترودیاگنوستیک، طول مدت جراحی، اندازه برش و عوارض جراحی به کمک تست های تی زوجی، تی مستقل و کای دو مقایسه گردیدند.
بلافاصله بعد از جراحی به جز در دو مورد از گروه جراحی باز و یک مورد از برش محدود پارستزی برطرف گردید. از نظر پارامترهای الکترودیاگنوستیک بعد از عمل بین دو گروه اختلافی مشاهده نشد. وجود درد بعد از جراحی در هفته های دوم و ششم به طور معنی داری در گروه جراحی برش محدود کم تر بود (به ترتیب 035/0= pو 011/0= p). امتیاز بوستون در ماه سوم بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت اما در ماه ششم با اختلاف معنی دار در گروه برش محدود بهتر بود (به ترتیب 515/0= p و 029/0= p ). یک بیمار در گروه جراحی باز دچار باز شدن زخم بعد از کشیدن بخیه ها گردید.
استنتاج: جراحی با برش محدود با بهبود بالینی سریع تری همراه است و با توجه به عدم استفاده از بیهوشی در آن نسبت به جراحی کلاسیک ارجح است.